wszystko...

Robiłam porządki i znalazłam kilka wierszy które kiedy napisałam. Sadze ze teraz również oddają mnie. A ja już jestem spokojniejsza. Przynajmniej tak mi się wydaje. On wie o wszystkim, i teraz czekam tylko na jego odpowiedź na to co powiedziałam mu. Myślę ze nie każdego stać na to żeby powiedzieć komuś kto się nam podoba cala prawdę. A ja zebrałam się na odwagę.

* * *

Ludzie. Żywy element Ziemi.

Każda cząstka tego elementu jest inna.

Każda ma swoje wyznaczone cele.

Ludzie. Pędzą przed siebie nie wiedząc po co i dlaczego.

Każde zdanie zakończone jest pytaniem.

Każda chwila to jeden wielki znak zapytania.

Ludzie. Stworzenia i zwierzęta.

Dążą do niczego, potykają się o sprawy nieważne, żadne.

Żyję, żeby istniec.

Aby dowiedzieć się ,czy człowiek to ja, a może ja jestem człowiekiem?

Na końcu zawsze jest znak zapytania,

Dlaczego? Przecież żyję i istnieje.

Ale tak właściwie po co?

Żeby istnieć, żeby czuć i marzyć, rozmyślać.

Istnieje, wiec żyje.

Będę istnieć dopóki nie umrę.

Ale tylko w sercu pozostanie żal.

Ludzie. Uczucia są im obce.

* * *

Daleko ode mnie ulatują marzenia.

Kończy się fantazja, a zaczyna rzeczywistość.

Rzeczywistość, przed którą tak bardzo się broniłam.

Sekrety przestają być sekretami,

A prawda- prawdą

Coraz więcej wokół mnie kłamstwa,

Braku zaufania i szczerości.

Gubię się w swoich myślach,

W świecie kłamstwa.

Pomału zapadam w letarg,

Z którego nie można się obudzić.

Zaczynam istnieć tylko jako jednostka.

Nic nowego!

To tylko moja szara rzeczywistość.